Pakijs

Ooit ademde pakijs dik bevroren...
Maar bij Newfoundland braken de flanken.
De kou gaf het op. Hij smolt open:
en smoorde voorgoed zijn mooie kristallen.

Als poolwater keek hij om zich heen:
gletsjer na gletsjer legt het loodje!
Ineens begon hij hevig te zweten:
kan de mensheid dit nog 'framen'?

Landmijlen verder hoort hij al angst:
de dijken worden opgehoogd.
In Spanje haten ze het water:
modderstromen vermoorden ook

hun woongenot!

Langzaam begint het door te dringen
dat men de planeet heeft uitgeknepen
voor dure, megalomane plannen.

Het continent is furieus -
voortdurend moet het water vallen...

Schrijver: K.Bladzij

 Foto_bij_gedicht_jan.jpg